Σοφία Φωτιάδου, βήματα μιας διαδρομής
Εάν θα ’πρεπε να χαρακτηρίσει κανείς τη Σοφία Φωτιάδου μονολεκτικά, η πιο κατάλληλη λέξη που μου έρχεται στο νου είναι η λέξη «απρόβλεπτη».
Πρόκειται για ένα γνώρισμα που επαληθεύεται πλήρως από την έως τώρα πορεία της, τόσο στο έργο τηςόσο και στη ζωή της. Η ίδια λέει ότι της αρέσει να σκαρώνει ζωγραφιές ήδη από πριν πάει σχολείο. Ωστόσο αυτό δεν την εμπόδισε να σπουδάσει τα πιο διαφορετικά πράγματα και να αποδειχθεί ικανή σε τομείς που δεν περίμενε κανείς, όπως στα λογιστικά και τα μαθηματικά. Η εντύπωση μου είναι ότι, εκείνο που ζητούσε πάνω απ’ όλα το ανήσυχο πνεύμα της, ήταν να παραμείνει ελεύθερο και ανεξάρτητο να πειραματίζεται συνεχώς με καινούργιες εμπειρίες. Φαίνεται όμως πως υπήρχαν μέσα της και κάποιες εμμονές που «υπέβοσκαν». Μια από αυτές ήταν η αγάπη για το παιδί. Σ’ αυτό λοιπόν καταστάλαξε κάποτε, επιλέγοντας ακόμη μια σπουδή και, ως επαγγελματική δραστηριότητα, το έργο της νηπιαγωγού. Και το πινέλο όμως καραδοκούσε τη δική του ευκαιρία. Έλκοντας την πάντα σαν «μαγνήτης» (κατά τη δική της έκφραση), την απέσπασε τελικά από τα άλλα ενδιαφέροντα και της
επέτρεψε να συνδυάσε εύκολα με την αγάπη της για το παιδί, ένα θέμα που αποτέλεσε καίρια ζωγραφικήενότητα στο έργο της…
Τι να περιμένουμε από τη Σοφία στη συνέχεια; Είναι ένα τελευταίο ερώτημα που όμως, με βάσει τα όσα ελέχθησαν για την έως τώρα διαδρομή της, δεν φαίνεται να επιδέχεται απάντηση. Αν πίστευα πως την επιδεχόταν, θα διέψευδα τον χαρακτηρισμό που της απέδωσα στην αρχή αυτού του κειμένου. Ας αρκεστούμε λοιπόν στην εντύπωση που μας αφήνει η σημερινή εικόνα της: ένα προνομιούχο πλάσμα προικισμένο με πολλά ασυνήθιστα προσόντα, που μόνο του θ’ ανακαλύψει, και θα μας αποκαλύψει, τι άλλο έχει ακόμη να μας προσφέρει στο μέλλον.
Κλαίρη Β. Παπαπαύλου
Δρ. Πανεπιστημίου του Μπέρκλευ
Καθηγήτρια και Ιστορικός της Τέχνης
