ΕΡ
ΕΝΑ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
Giuliano Serafini – Curator
…..” Για το έργο της Ελένης Παρμακέλη ισχύει η εξής σημαντική αφετηριακή παραδοχή: οτι πρόκειται για μια ”αμφιπρόσωπη” καλλιτέχνη,με διττό και αντιφατικό εκφραστικό ρεπερτόριο.”…….
….” Όλοι γνωρίζουμε οτι ένας απο τους σπουδαιότερους στόχους του καλλιτέχνη ειναι η κατάκτηση του στύλ, της ”υπογραφής”. Είναι σαφές οτι ο κανόνας αυτός δεν ισχύει για την Παρμακέλη. Απέναντι στην πρόκληση , στοχεύει ψηλότερα, εκεί όπου οι αποστάσεις καλύπτονται μόνο σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας και απομόνωσης”…..
….” Η αφετηρία είναι ο προορισμός, λέει ο Κάρλ Κράους, εννοόντας οτι η πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου συντελείται με κατεύθυνση την καταγωγή του,μέσα απο τα βάθη της συνείδησής του,Στην Παρμακέλη, ο στόχος αυτής της παλινδρόμησης εκδηλώνεται ξαφνικά και αμετάκλητα,σαν πεπρωμένο. Είναι η ανάδυση μαζί και ανακάλυψη, και έχει μια μορφή : το δέντρο.
….” Γράφει ο Ελύτης στη Γένεση του Άξιον Εστί : ..και το δέντρο μονάχο του / χωρίς κοπάδι/ για να το κάνεις φίλο σου / και να γνωρίζεις το ακριβό του όνομα…”
Ο ποιητής αναγνωρίζει στο δέντρο ενα διπλό γνώρισμα : αυτό της μοναξιάς- άρα και της μοναδικότητας- και αυτό της πολυτιμότητας, ενδείξεις αμφότερες, θεικής ιδιότητας.”….
….” Σύμβολο αθανασίας, το δέντρο είναι το διάμεσο μεταξύ του ανθρώπινου και το μεταφυσικού.Με πλήρη επίγνωση, η Παρμακέλη ξεκινά να βρεί το αποτύπωμα του δικού της δέντρου: πυκνοί αστερισμοί σημείων που ανδείονται απο το βάθος του καμβά , σαν φωτογραφικό γαλάκτωμα που σχηματοποιείται μπροστα στα μάτια μας.Ενα όραμα σε εξέλιξη.Μαντεύουμε τον κορμό, που αναρριχόμενος πλαταίνει σε μια έκρηξη μορίων καθαρού χρώματος, με μια ατμοσφαιρική δόνηση που απο-συνθέτει την εικόνα την ίδια στιγμή που την συνθέτει.Διαρκώς στο όριο της αντίληψης,το φύλλωμα διαστέλλεται σαν πυροτέχνημα θρυμματισμένων χρωματικών σωματιδίων, που εισβάλλουν και προσβάλλουν το γύρω χώρο,έως την απόλυτη οπτική τους προσαρμογή, μέχρι,δηλαδή, τη μεταβολή ολόκληρης της ζωγραφικής επιφάνειας σε μια διάχυτη, ενιαία ακτινιβολία φωτός.”…..
…” Μεταξύ εμφάνισης και εξαφάνισης, η Παρμακέλη επιχειρεί μια κυριολεκτική αποϋλοποίηση της εικόνας, αποδίδοντας το απείκασμά της,τη φαντασματική της υπόσταση, το άυλο υπόλειμμά της, την αύρα της.”…..
…”Μολονότι απο πίνακα σε πίνακα οι χρωματικές και τονικές διαβαθμίσεις διαδέχονται η μια την άλλη σε μια εκλεπτυσμένη και εξαιρετικά μελετημένη συγχορδία αρμονικών ακόρντων, η εικόνα παραμένει αμετάβλητη,ιερατική και εμμονική, δυνητικά επαναλαμβανόμενη στο διηνεκές. Αυτή τη φορά όχι για να διεκδικήσει την αριθμητική της πολλαπλότητα : αντίθετα, για να εξάρει τον υποδειγματικό της χαρακτήρα, τη μοναδικότητα της. Ενα το δεντρο.”….
