Ο Βασίλης Πούλιος ζωγραφίζει έναν κόσμο οικείο και αλλόκοτο ταυτόχρονα. Τα έργα του χωρίς να είναι θορυβώδη ή εντυπωσιακά, προκαλούν ωστόσο εσωτερική ένταση και ψυχική διέγερση. Εικόνες φαινομενικά ήπιες, ευχάριστες στην όψη και θελκτικές, αποκαλύπτουν πολλαπλά αφηγηματικά στρώματα στον υποψιασμένο θεατή. Το βλέμμα μας αιχμαλωτίζουν οι συναντήσεις των ανθρώπινων σωμάτων σε στιγμές διασκέδασης ή χαλάρωσης, συνθέσεις που παραπέμπουν περισσότερο σε κινηματογραφικά πλάνα, ή οικογενειακές φωτογραφίες που έχουν αλλοιωθεί από το πέρασμα του χρόνου με αποτέλεσμα κάποιες λεπτομέρειες να έχουν ξεθωριάσει και να έχουν καταστεί δυσδιάκριτες. Η δημιουργική αντίφαση προκύπτει από το γεγονός ότι ενώ τα θέματά του αναγνωρίζονται και ταυτίζονται με σχετική ευκολία, η τεχνική της εικαστικής γραφής δεν επιτρέπει την απροβλημάτιστη κατανάλωση των εικόνων. Ορισμένες περιοχές έχουν παραμείνει συνειδητά κενές, σα να έχουν διαγραφεί από τον ζωγραφικό χώρο, ενώ κάποιες άλλες περιγράφονται με πληρότητα και λεπτομερή διάθεση υπογραμμίζοντας την «εντύπωση του πραγματικού».
Το μάτι αμφιβάλλει για όσα συλλαμβάνει μέσω της όρασης και ο νους καλείται να επιστρατεύσει όλες τις αντιληπτικές ικανότητες, το συναίσθημα, το βίωμα και τη φαντασία για να πληρώσει τα κενά και να αποκαταστήσει την ιδεατή συνέχεια ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο, στα σημεία που αφηγούνται τη βιωμένη πραγματικότητα και εκείνα που φαίνεται να αναδύονται από τον κόσμο του ονείρου και των αναμνήσεων, στοιχεία εξίσου υπαρκτά, εξίσου διαμορφωτικά στην αντίληψή μας για το τι είναι τελικά πραγματικό και τι όχι. Περισσότερο από τις ίδιες τις συναντήσεις ο Βασίλης Πούλιος είναι σα να θέλει με τη ζωγραφική του να αναπαραστήσει το ενεργειακό πεδίο που προκύπτει από τη συνύπαρξη των ανθρώπων, το πώς αναδιατάσσονται οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί δυνάμεων από τη διέλευση των σωμάτων στο χώρο και στο χρόνο.
Σε ορισμένες πολυπρόσωπες συνθέσεις των τελευταίων δέκα ετών συνυπάρχουν διαφορετικές χρονικές στιγμές ή ενώνονται διαδοχικά στιγμιότυπα στην ίδια ζωγραφική επιφάνεια για να αποδοθεί η πολλαπλότητα της εμπειρίας σε επάλληλα στρώματα, από τα οποία αποκαλύπτονται ή αποκρύπτονται λεπτομέρειες σύμφωνα με τη βούληση του δημιουργού. Με την τεχνική αυτή αποδίδεται εικαστικά η επιλεκτικότητα της ανάκλησης του παρελθόντος, καθώς και το γεγονός ότι η μνήμη δεν συγκροτεί ένα αυστηρά οριοθετημένο και σταθερό σύνολο αναμνήσεων που ενεργοποιείται αυτόματα ή απαράλλακτα με κάθε αφορμή, αλλά είναι αποτέλεσμα υποκειμενικών και κοινωνικών διεργασιών που διαφοροποιούν κάθε φορά το περιεχόμενο και τη λειτουργία της. Και ίσως για τον δημιουργό εξίσου σημαντική με τη μνήμη είναι και η λησμονιά. Οι εικόνες και τα βιώματα που συγκρατούμε από το παρελθόν καθορίζουν την ταυτότητά μας στο παρόν, αλλά πολύ συχνά η ταυτοποίηση απαιτεί να εγκαταλείψουμε πίσω μας ένα μεγάλο μέρος των προηγούμενων εαυτών μας. Γι’ αυτό και στα έργα του Πούλιου η οδύνη συνυπάρχει με την ηδονή, η απώλεια με την πλησμονή, το τραύμα με τη χαρά της ζωής σε μια σοφή, λιτή, μα έμπλεη εκφραστικότητας, σπάνια ισορροπία.
Συραγώ Τσιάρα
Ιστορικός Τέχνης, Διευθύντρια Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης
Donopoulos IFA
3 Agias Theodoras Str. 54623 Thessaloniki, Greece
T: +30 2310552633 E: ifa@donopoulos.gr W: www.donopoulos.gr
