ΕΔΩΔΙΜΑ
Τα έργα των δύο ζωγράφων, εστιάζοντας στο τοπίο και την καθημερινότητα της Αίγινας, υλοποιήθηκαν ειδικά για την έκθεση.Αντλώντας την πρώτη ύλη της από τα διαχρονικά συστατικά των τόπων που αγαπά και των εντοπίων συμβάντων που τους διατρέχουν, η Δικαία Δεσποτάκη συμπυκνώνει εδώ με τον χαρακτηριστικό της θαυμάσιο χρωστήρα τις συμβολικές και πραγματολογικές αφαιρετικές συντεταγμένες της Αίγινας. Το στοιχείο της μεταμόρφωσης παραμένει καταλυτικό και κυρίαρχο, γοητεύοντας εξακολουθητικά τη ζωγράφο. Πρωτογενείς δυναμικές φόρμες, οργανικές κυρτώσεις, αδρά περιγράμματα κορυφογραμμών και ανοιχτοί θαλάσσιοι ορίζοντες, ευγενή κοιτάσματα, ορεινές πηγές και υπόγειες ρίζες αρχαίας σποράς, οργώνουν την αναγνωρίσιμη φαιή ψίχα της ύλης συντάσσοντας την εσωτερική γεωγραφία και τη συναρπαστική ψυχογραφία του αιγινήτικου τοπίου. Οι λιτοί τόποι της Δεσποτάκη, ονειρικοί και ταυτόχρονα εντατικά σύγχρονοι, ευκίνητοι και ταυτόχρονα σκοτεινά ασάλευτοι, ποιητικοί και ταυτόχρονα αφοπλιστικά απτοί, ενθαρρύνουν το βλέμμα να περιπλανηθεί και να εξερευνήσει στα άδυτα της εσωτερικής γεωγραφίας της Αίγινας, να βυθιστεί και να αναδυθεί εκ νέου στις ευφρόσυνες πολλαπλότητες και τις παλλόμενες συγκινήσεις της ζωγραφικής περιπέτειας».
«Τα θερινά έργα της Αθηνάς Χατζή, εστιάζοντας σε ανεξίτηλες μνήμες και συγκρατώντας το άρωμα της αιγινήτικης καθημερινότητας, λειτουργούν σαν μικρές πολύτιμες πολαρόιντ, επιζητώντας και απαθανατίζοντας τη λιτή ομορφιά του στιγμιαίου. Οι αναγνωρίσιμες φαιές όψεις των νεοκλασικών της προκυμαίας, τα πλωτά μανάβικα με τις χιλιόχρωμες γοητευτικές αφαιρέσεις και η σκεπαστή ψαραγορά κοντά στο Δημαρχείο, ο απογευματινός παράλιος περίπατος και το λευκό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο λιμάνι, η πευκόφυτη αιγινήτικη ύπαιθρος, το Όρος και ο μεσαιωνικός ερειπιώνας της Παλαιοχώρας, ακροβατώντας ανάμεσα στις σκιές και το φως και σχεδιασμένα γοργά και επιδέξια με θερμό χρώμα, διατηρούν τη συμπαγή εικονοπλαστική τους τελειότητα, αφήνοντας ικανό έδαφος στη συγκίνηση της εντοπιότητας.
Άλλοτε αιχμαλωτίζοντας το συμβολικό εναιώρημα του χρόνου και άλλοτε εισχωρώντας με θαυμαστή ακρίβεια στην παρούσα στιγμή, η Χατζή ενεργοποιεί αθέατα σχεδόν συμβάντα, σχεδιάζοντας και αποτυπώνοντάς τα με γοργή ευχέρεια στον καμβά, με την επίγνωση ότι τίποτε από αυτά που κάποτε συγκίνησαν το βλέμμα δεν πρέπει να χαθεί.