Ατομική έκθεση του ζωγράφου
Νίκου Σιαλακά με τίτλο: “Κυματισμοί”
Εγκαίνια: Τρίτη 9 ΝΙΚΟΣ ΣΙΑΛΑΚΑΣ Νοεμβρίου 2021
ώρα 18:00 – 23:00
Επιμέλεια έκθεσης: Ράνια Καπελιάρη
Στην δεύτερη ατομική του έκθεση ο Νίκος Σιαλακάς μας οδηγεί με αποφασιστικότητα στα δωμάτια του εσωτερικού του κόσμου, αλλά μέσα από διαδρόμους μιας εικαστικής απόλαυσης.
Κηλίδες, άτακτα χρωματικά επεισόδια, ξεκάθαρες ή θολές μορφές, ένα σχέδιο που άλλοτε σιωπά και άλλοτε ουρλιάζει.
Στο πανηγύρι των χρωμάτων κυριαρχεί παρόλα αυτά μια «βυζαντινή» γαιώδης παλέτα, που σηματοδοτεί σαν «ελληνικό» τον εξπρεσιονισμό του, σε αντίθεση με τα πολύχρωμα, φανταχτερά εξπρεσιονιστικά έργα των Ευρωπαϊκών ή Αμερικάνικων σχολών.
Η σημασία του αυτοσχεδιασμού κι εδώ, σ´αυτά τα έργα, είναι μεγάλη.
Οι επιθετικές, σχεδόν βίαιες, κινήσεις του σχεδίου επιχειρούν να βάλουν τάξη σαν έλεγχος απέναντι στο τυχαίο.
Η χαοτικότητα και η fractal δομή του έργου σαν αποτέλεσμα της ζωγραφικής -χειρονομιακής δράσης μας θυμίζει περισσότερο τις κινήσεις του κολυμβητή να επανέλθει στην επιφάνεια και να αναπνεύσει, στις κινήσεις του νεογνού να δει το φως της ζωής.
Οι πινελιές αυτές αποκαλύπτουν την διαδικασία κατασκευής του έργου, είναι οι ίδιες το νόημα, το αντικείμενο αυτής της ζωγραφικής.
Η αφετηρία όμως του Νίκου Σιαλακά μοιάζει να είναι το απώτερο παρελθόν.
Οι μορφές του, ανήσυχες, ονειροπόλες, βασανισμένες, διχάζονται ανάμεσα στο υλικό και στο άϋλο, στοιχειώνουν τον υποσυνείδητο κόσμο του καλλιτέχνη.
Το συναίσθημα και η προσωπική ιστορία δίνουν ένα «βάθος» στην ζωγραφική επιφάνεια απομακρύνοντάς την από την εύκολη διακοσμητικότητα που συχνά χαρακτηρίζει την χειρονομιακή ζωγραφική.
Αναβλύζει αίφνης η θεωρία του Φρόυντ περί ονείρων, περί συνείδησης και περί ενός τραυματισμένου «εγώ».
Τα ιχνογραφικά, σχεδόν καλλιγραφικά έργα αυτής της έκθεσης και οι νωχελικές μορφές τους που αναδύονται από την ομίχλη έχουν την καταγωγή τους στον κύκλο της ζωής και του θανάτου, στην πορεία του ανθρώπου, στην φθαρτότητα και την εξαύλωση του σώματος.
Η γοητευτική αίσθηση του «ατελεύτητου» στα έργα αυτά αναιρεί κάθε ανάγκη ακαδημαϊκότητας.
Έργα ζεστά, τρυφερά και ονειρικά που ισορροπούν ανάμεσα στην μελαγχολική ποιητική του θανάτου και την παιδικότητα του ιχνογραφήματος.
Η εξωτερίκευση του εσωτερικού του κόσμου συναντά αισίως την θεραπευτική (salvatrice) ιδιότητα της τέχνης.
Η ζωγραφική σαν απελευθερωτική πράξη έχει την επίδρασή της τόσο στον καλλιτέχνη, όσο και στον θεατή.
Έργα τρυφερά έργα ωραία.
«Ωραίο είναι αυτό που πηγάζει από μια εσωτερική αναγκαιότητα, το εσωτερικά ωραίο» –Καντίνσκυ
Ράνια Καπελιάρη
