Ατομική έκθεση της ζωγράφου
Μαίρης Στεφάνου
Where the Darkness meets the Light
κείμενο έκθεσης:
Θανάσης Λάλας
Μαίρη Στεφάνου
Ο βιασμός του αναπόφευκτου
Ποιος είδε το λευκό της ανυπαρξίας κι έμεινε με δεμένα τα χέρια; Κανείς!
Όλοι είμαστε μέλη αυτής της ατέλειωτης οικογένειας του «κανείς»… Κανείς δεν μπορεί να ελευθερωθεί από το λευκό της Ανυπαρξίας. Σκλάβοι είμαστε της μιας μόνης αλήθειας: Περαστικοί θα είμαστε κι εμείς… Ναι, περαστικοί είμαστε όλοι και το πέρασμά μας φορτωμένο φόβους, ενοχές, κι αδιέξοδα… Κολυμβητές της άγνοιας… Δρομείς μιας διαδρομής που οδηγεί στον αφανισμό, σε ένα «Τίποτα». Χιλιάδες καθημερινά ραντεβού, που μόνο σκοπό τους έχουν, να μας κυλήσουν, σαν τον βράχο του Σίσυφου, στον Άδη. Χιλιάδες απαντήσεις… αλλά παραμένουν αναπάντητες οι βασικές ερωτήσεις: Γιατί ζούμε; Τι είναι η Ζωή; Ποιος έστησε αυτό το παράλογο παιχνίδι για όλους μας; Είμαστε καταδικασμένοι με ανοιχτά μάτια να ζούμε την τύφλωση μας, την αδυναμία μας να δούμε το νόημα στο «Άγνωστο», που στέκει σαν σκιά πίσω από κάθε φανερό λόγο ύπαρξης!
Αν στηριχθούμε στην ιστορία της εμπειρίας, αυτό το «Τίποτα», άλλους τους βυθίζει κι άλλους τους απογειώνει, τους δίνει δυνατότητες που δεν γνωρίζουν αλλά υπάρχουν. Η Μαίρη Στεφάνου, μετά από μια εμπειρία ζωής που την σύστησε στο θάνατο, ανακάλυψε το νόημα της Τέχνης. Η Τέχνη ως απάντηση στα αναπάντητα, η Τέχνη ως αποκάλυψη αυτού που υπάρχει αλλά δεν το βλέπουμε, η Τέχνη ως όραση σε μια κοινωνία που πάσχει από ολική τύφλωση.
Γιατί αυτό είναι η Τέχνη.
Είναι ο άλλος τρόπος να αντιμετωπίσουμε το μοιραίο.
Η τύχη στα ατυχήματά μας.
Η δύναμη που κρύβει η αδυναμία μας να αντέξουμε αυτό που μας σκοτώνει.
Η Μαίρη Στεφάνου, σωματικά αντιδρώντας, ανακάλυψε ότι «Ζωή» είναι κίνηση, σώμα σε εγρήγορση, χρώμα συντεταγμένο στην αντιμετώπιση της απειλιτικής παρουσίας του λευκού τοίχου στη ζωή της. Έστησε μια γιορτή χρωμάτων, άφησε το σώμα της να «χορέψει» αγκαλιά με το κόκκινο, το μπλε, το κίτρινο… Δεν σκέφτηκε ποτέ το αποτέλεσμα, το μόνο που την ενδιέφερε ήταν ο χορός, το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει αυτό που κρύβει η χαρά, αυτό που κάνει το «Τίποτα», «Κάτι»!
Είδε το «Κάτι», να μεταβολίζει το σκοτάδι σε φώς, να λέει «ευχαριστώ» στα δώρα της στιγμής, να σέβεται το παρόν σαν παρελθόν και να ζει το μέλλον σαν παρόν. «Η ζωγραφική σε φέρνει στο εδώ και τώρα. Δεν υπάρχει το χθές, δεν υπάρχει το αύριο. Εγώ είμαι ο καμβάς μου», λέει, «Η μόνη αλήθεια μου, το πάθος να ζήσω χωρίς να σκέφτομαι ότι θα χαθώ!» Κοιτάει μπροστά της, στον καθρέφτη της, και πίσω της στέκει ο Τζάκσον Πόλακ (αμερικανός ζωγράφος, γεννήθηκε 27/01/1912 και σκοτώθηκε, 11/08/1956, σε τροχαίο δυστύχημα) που η ζωή του όλη, ήταν δεμένη στην τέχνη του, σημαδεμένη από τη συνεχή πάλη με τα θηρία της νεύρωσης και του αλκοολισμού.
